W trzydziestej edycji Copa Libertadores udział wzięło 21 klubów reprezentujących wszystkie kraje zrzeszone w CONMEBOL. Każde z 10 państw wystawiło po 2 kluby, nie licząc broniącego tytułu urugwajskiego klubu Club Nacional de Football, który awansował do 1/8 finału bez gry.
Nacional nie tylko nie zdołał obronić tytułu, ale odpadł już w 1/8 finału, przegrywając dwumecz z krajowym rywalem Danubio FC. W finale nie zagrał żaden z klubów reprezentujących kraje należące do wielkiej trójki południowoamerykańskiego futbolu (Argentyna, Brazylia i Urugwaj). Po raz czwarty do finału dotarła drużyna z Kolumbii – po trzech finałowych występach klubu América Cali na najwyższym szczeblu zagrał Atlético Nacional. Przeciwnikiem był paragwajski klub Club Olimpia, który poznał już smak triumfu w Pucharze Wyzwolicieli. Ponieważ oba kluby wygrały na własnym boisku różnicą 2 bramek, triumfatora turnieju wyłonił konkurs rzutów karnych. Olimpia uchodziła tu za mistrza, gdyż po drodze do finału dwukrotnie eliminowała rywali z pomocą rzutów karnych – w 1/8 finału był to argentyński klub Boca Juniors, a w półfinale brazylijski zespół Internacional Porto Alegre. W finale jednak lepiej rzuty karne egzekwowali piłkarze klubu Atlético Nacional i w ten sposób pierwszy raz w dziejach Copa Libertadores wygrała drużyna z Kolumbii.
W pierwszym etapie 20 klubów podzielono na 5 grup po 4 drużyny. Z każdej grupy do następnej rundy awansowały trzy najlepsze zespoły. Jako szesnasty klub do półfinału awansował broniący tytułu Nacional.
W 1/8 finału wylosowano osiem par, które wyłoniły ośmiu ćwierćfinalistów. W ćwierćfinale wylosowano cztery pary, które wyłoniły czterech półfinalistów. W półfinale dwie pary wyłoniły dwóch finalistów.
Żaden z klubów argentyńskich nie zdołał dotrzeć nawet do ćwierćfinału. W półfinale znalazł się brazylijski Internacional oraz urugwajski klub Danubio, który po bezbramkowym remisie u siebie został rozbity przez Atlético Nacional, przegrywając z kolumbijską drużyną w Medellín aż 0:6.
Mecz próbowano rozegrać 29 marca, ale przerwano go w 24 minucie z powodu awarii światła. Mecz rozegrano następnego dnia, a obydwa zespoły uzyskały dokładnie taki wynik, który je premiował do następnej rundy. CONMEBOL ukarał oba kluby 5000 USD grzywny, ale wynik uznał.
drugi mecz rozegrano w Bogocie, gdyż stadion klubu Independiente MedellinEstadio Atanasio Girardot na którym Atlético Nacional gra na co dzień nie posiadał wymaganego minimum pojemności na mecz finałowy, czyli 55 000 miejsc.
Poniższa tabela ma charakter statystyczny. O kolejności decyduje na pierwszym miejscu osiągnięty etap rozgrywek, a dopiero potem dorobek bramkowo-punktowy. W przypadku klubów, które odpadły w rozgrywkach grupowych o kolejności decyduje najpierw miejsce w tabeli grupy, a dopiero potem liczba zdobytych punktów i bilans bramkowy.